Martijn was geen doorsnee man. Excentriek, uitgesproken en met een flinke dosis humor wist hij altijd iedereen om zich heen te verrassen. Zelfs zijn eigen afscheid had hij tot in de kleinste details voorbereid. Maar afscheid nemen? Nee, zo zag hij het niet. Hij noemde het liever een levensfeest. Een viering van alles wat hij was en had betekend voor de mensen om hem heen.

Niets werd aan het toeval overgelaten. Van de muziek tot de hapjes, van de speeches tot de aankleding van de locatie: Martijn had overal over nagedacht. Zelfs over zijn kist had hij een bijzonder idee. Want het idee dat mooi hout in de grond zou verdwijnen, vond hij simpelweg zonde. Daarom ontwierp hij samen met kistenmakerij Beerenberg een uniek concept: een kist met een uitneembare bodem. Tijdens het levensfeest hoefden zijn vrienden niet ongemakkelijk naar zijn lichaam te staren, en bij de begraafplaats hoefde hij alleen maar uit de kist te worden getild om zo begraven te worden. De zijkanten van de kist? Die moesten in stukken gezaagd worden zodat iedere genodigde een stukje als aandenken thuis heeft. “Leuk voor op de wc,” had hij er lachend aan toegevoegd.

Zijn vrienden konden zich meestal vinden in Martijns ideeën, hoe gek ook. Maar dit specifieke plan zorgde toch voor wat ongemakkelijke blikken. De kist verzagen? Echt? Dat voelde ergens… ongepast. Maar ja, Martijn had het zo gewild.

Op de dag van het levensfeest werd er volop gelachen. Terwijl ze de kist naar buiten droegen, kon een van de vrienden het niet laten om te grappen: “We kunnen er ook een bankje van maken in plaats van de kist te verzagen, je kan er nu toch niks meer over zeggen, Martijn.” Iedereen lachte.

Met de kist in de lift, op weg naar beneden, leek alles volgens plan te gaan. Totdat de lift halverwege vastliep. Eerst klonk er gelach van binnenuit, maar na een tijdje werd het stiller. Toen hoorde ik iemand zeggen: “Oké, Martijn, het was een grapje. We gaan gewoon de kist verzagen.”

Pas twintig minuten later wist de brandweer de lift weer aan de praat te krijgen. Uiteindelijk werd Martijn volgens zijn wensen begraven, en zoals beloofd werd de kist in stukken gezaagd. Nu ligt er bij al zijn vrienden een felgekleurd stuk hout in huis—sommigen in de woonkamer, anderen, heel toepasselijk, op de wc.

Een afscheid precies zoals Martijn het wilde: met humor, liefde en een herinnering die niemand ooit zal vergeten.